July 21, 2007 

A modo de parrafada II



(...) Dende aquela prestáronos moitas mans, mans que agradecemos moito, sen elas a historia o mellor só era iso, historia, e non presente como hoxe é. Gracias unha vez mais a todas elas, as pasadas, as presentas e as que agardamos están por vir.
E aquí estamos, tentando renovar a ilusión cada día, facendo as cousas honradamente como e tradición no noso Pobo e loitando por sentir orgullo do noso traballo, cousa que dende anos foi difícil nesta Terra. Hoxe xa entrando nun novo século a esperanza
sigue sendo o ultimo que se perde.
Agradecer tamén o voso apollo, que sodes os que o fin facedes disto unha realidade.

E como non, Bo Proveito



( texto cedido por Taberna O Lagar en Eiras, Picons darriba, 12 Eiras, O Rosal -Pontevedra - telefone 0034 986 620 053 )


...Tentando cada dia renovar a ilusão...a esperança é a última a perder-se, embora de dia para dia vá ficando mais curta, mais breve, intermitente.


Foto de João Coutinho

July 15, 2007 

A modo de parrafada I



En mentres non vos collemos o pedido e se vos prestades vamos entretervos con un pouco de historia, da nosa historia.
Atopádesvos nunha casa de Labregos Galego-Portugueses, a casa de María da Morghada e Francisco, xente humilde (sen escolla, humilde por obrigación) que co seu traballo ergueu esta casa. Logho o tempo i a vida pasou, e a casa como tantas quedou valeira, a espera de nova savia.
E no ano oitenta e sete, nunha Ourensá rúa dos viños, dous Minhotos, Berto e Miguel deron en pensar que se querían facer Taberneiros. Co máximo respeto e poucos cartos montouse “unha tasca diferente”, así se anunciaba no ano oitenta oito a súa apertura. Coñecementos os mínimos, por non dicir ningún e ilusión a máxima, poida que ela, a ilusión, nos levara a que hoxe aínda esteamos aquí e téndovos a vos como clientes.(...)

Em todas as coisas existe sempre alguma que é exactamente à nossa medida. Como no jogo: se fosses uma árvore que árvore serias? Sim, se fosse um restaurante eu seria este. Exactamente este. Perdido no bosque ao lado do rio. Um velho lagar que renasceu pelas mãos do sonho. A parede em pedra. A tosca lareira acesa. O jardim sombrio com cheiro a terra molhada. Os sabores refinados, estranhos, extravagantes. O vinho especial. A música inesperada. Os amigos.
As coisas humildes. A gente humilde por obrigação. O sonho, sempre o sonho. E este sabor a terra e a origens que serve de norte quando tudo falta.

July 08, 2007 

Domnei



(...) Um telefonema é facil de fazer,
podemos encontrar-nos , conversar,
fingir que existe o amor, ou qualquer outra
invisível certeza, mas não há
lugar algum para fugir-me ainda,
ninguém nas ruas cada vez mais longas,
e mal vislumbro sob o azul da névoa
os fragmentos do meu coração.


Fernando Pinto do Amaral in Acédia


Foto de João Coutinho

July 04, 2007 

Logo atrás de ti



Esta dor não passa quando adormeço
chora ao pé de mim
irremediável

alguém nos toca no ombro e
damos por nós mais sozinhos

o meu lugar na morte
é junto da janela
logo atrás de ti

Mário Rui de Oliveira in Bairro Judaico


Foto de João Coutinho