« Home | Domnei » | Logo atrás de ti » | Do Minho » | Carpe Diem » | A casa » 

July 15, 2007 

A modo de parrafada I



En mentres non vos collemos o pedido e se vos prestades vamos entretervos con un pouco de historia, da nosa historia.
Atopádesvos nunha casa de Labregos Galego-Portugueses, a casa de María da Morghada e Francisco, xente humilde (sen escolla, humilde por obrigación) que co seu traballo ergueu esta casa. Logho o tempo i a vida pasou, e a casa como tantas quedou valeira, a espera de nova savia.
E no ano oitenta e sete, nunha Ourensá rúa dos viños, dous Minhotos, Berto e Miguel deron en pensar que se querían facer Taberneiros. Co máximo respeto e poucos cartos montouse “unha tasca diferente”, así se anunciaba no ano oitenta oito a súa apertura. Coñecementos os mínimos, por non dicir ningún e ilusión a máxima, poida que ela, a ilusión, nos levara a que hoxe aínda esteamos aquí e téndovos a vos como clientes.(...)

Em todas as coisas existe sempre alguma que é exactamente à nossa medida. Como no jogo: se fosses uma árvore que árvore serias? Sim, se fosse um restaurante eu seria este. Exactamente este. Perdido no bosque ao lado do rio. Um velho lagar que renasceu pelas mãos do sonho. A parede em pedra. A tosca lareira acesa. O jardim sombrio com cheiro a terra molhada. Os sabores refinados, estranhos, extravagantes. O vinho especial. A música inesperada. Os amigos.
As coisas humildes. A gente humilde por obrigação. O sonho, sempre o sonho. E este sabor a terra e a origens que serve de norte quando tudo falta.